martes, 31 de mayo de 2011

Quen puidera namorala!

Poema de Álvaro Cunqueiro e canción cantada por Marta Sánchez.
Traballo feito por min có movie maker. Esto se merece un 10

martes, 29 de marzo de 2011

Good bye Lennin

http://comentacine.blogspot.com/2007/05/good-bye-lenin-todo-por-mi-made.html
Ficha Tecnica:

Título: Good Bye Lenin!
Género: Comedia Dramática
Formato: DVD
Dirección: Wolfgang Becker
Guión: Bern Ligthtenberg
Reparto: Daniel Brühl, Katrin Saas, Maria Simon, Chulpan Khamatova, Florian Lucas, Alexander Beyer, Burghart Klaussner
Producción: Stefan Arndt
Música: Yann Tiersen
Fotografía: Martín Kukula
País: Alemania
Año: 2003
Idioma: Alemán
Duración: 120 minutos.



La trama transcurre en octubre del año 1989, en la ex Alemania Oriental (RDA), cuando precisamente cae el Muro de Berlín, y con él comienza el ocaso de la ex Unión Soviética y todos los estados socialistas de la Europa del Este. El proceso es traumático para todos los simpatizantes de estos regímenes totalitarios, y precisamente ésta es la problemática que da vida a Good Bye Lenin!, es decir, cómo hacer que una madre fuertemente comprometida con la causa comunista no termine muriéndose al ver que se desmorona el régimen que tanto admira, y por el que tantos sacrificios personales, incluso familiares, ha debido realizar. La mujer (Katrin Saas) pierde el conocimiento y cae en coma luego de ver arrestado a su hijo Alex (Daniel Brühl), quien formaba parte de los miles de alemanes orientales que protestaban días antes de la caída del muro, porque con eso acelerarían los cambios por venir.



Alex al ser liberado se entera de esta fatal noticia y decide hacerse cargo a como de lugar de su madre, en contraste con su hermana Ariane (Maria Simon), quien con una frialdad increíble demuestra un completo desinterés por su progenitora. Pero lo que ninguno de los hermanos podía suponer es que en cosa de meses, y de manera inesperada, su madre recobraría la conciencia y lentamente comenzaría a mejorar. Es ahí donde a Alex se le ocurre una ‘brillante’ idea, la de fingir que el colapso socialista en la ex RDA nunca ocurrió, permitiendo con esto que la recuperación de su madre sea más rápida y menos dolorosa. Enterarse de la verdad podría resultar fatal para su postrada madre, al menos eso es lo que él supone. A regañadientes entonces consigue que su hermana y su occidentalizado novio lo ayuden a preparar su cuarto, quitándole todo mueble y decoración que revele el nuevo estado capitalista de la nación, para volver a convertirlo en el mismo viejo y anquilosado cuarto donde la madre ha pasado todos esos años bajo el régimen de Eric Honecker.

A tal punto llega la obsesión de Alex por impedir que su madre descubra la nueva realidad de Alemania, donde la caída del muro de bien poco les sirvió a los del lado este, que junto a uno de sus compañeros de trabajo, con el cual reparten suscripción a la televisión satelital, elabora videos caseros para hacerle creer a la madre de Alex que aún están en el antiguo régimen cuando ella enciende la televisión. Hasta los vecinos deben ayudar a Alex, los que al ingresar a ese cuarto deben vestirse tal como lo hacían meses atrás, y llevando conversaciones que no revelen en nada la nueva situación política y social del país. Su hermana insiste en que es una locura, al novio de esta le da exactamente lo mismo, pero es la nueva novia de Alex, Lara (Chulpan Khamatova), quien decide poner término a toda esta locura, cuando ya se hace insostenible esta kafkiana situación.



Es una historia sumamente original y reflexiva, que contada con un ritmo intenso y una musicalización de primer nivel a cargo de Tiersen, se hace imposible dejar de verla. Wolfgang Becker consigue llegar al alma del espectador, y no solo al ver las peripecias del protagonista, en este caso Alex (Brühl), ya que uno de los clímax más potentes se da cuando Alex descubre que su padre no los abandonó ni a él y a su hermana cuando eran pequeños, debido a su viaje a Occidente donde encontró un nuevo amor, sino porque su propia madre no fue capaz de romper con el régimen, prefiriendo sacrificar su matrimonio para no abandonar la causa socialista. Alex y Ariane descubren brutalmente la verdad, luego de varios minutos en que las sonrisas del público brotan con cada una de las escenas jocosas relacionadas al engaño en la habitación. Ese quiebre es notable y merece ser destacado. Notable además la escena del reencuentro entre Alex y su padre, este último rol a cargo del actor Burghart Klaussner. Lo mismo ocurre cuando todos los personajes son testigos de cómo la caída del Muro, y la consecuente occidentalización del lado oriental, de muy poco sirvió a sus habitantes, casi todos descolocados frente a esta nueva y colorida realidad. Al parecer Lenin, después de todo, no se revolcó en su tumba.

lunes, 14 de marzo de 2011

Los Simpson

Los Simpson  es una serie estadounidense de comedia, en formato de animación, creada por Matt Groening para Fox Broadcasting Company y emitida en varios países del mundo. La serie es una sátira de la sociedad estadounidense que narra la vida y el día a día de una familia de clase media de ese país (cuyos miembros son Homer, Marge, Bart, Lisa y Maggie Simpson) que vive en un pueblo ficticio llamado Springfield.
La familia fue concebida por Groening y poco después se estrenó como una serie de cortos de animación producidos por James L. Brooks. Groening creó una familia disfuncional y nombró a sus personajes en honor a los miembros de su propia familia, sustituyendo su propio nombre por Bart.Los cortos pasaron a formar parte de El show de Tracey Ullman el 19 de abril de 1987,pero después de tres temporadas se decidió convertirlos en una serie de episodios de media hora en horario de máxima audiencia. Constituyó un éxito de la cadena Fox y fue la primera serie de este canal en llegar a estar entre los 30 programas más vistos en la temporada 1992-1993 en Estados Unidos.
Desde su debut el 17 de diciembre de 1989 se han emitido 464 episodios hasta el 23 de mayo del 2010 con 21 temporadas, tras el estreno de esta vigesimoprimera temporada el 27 de septiembre de 2009. En el final de la decimoctava temporada, el 20 de mayo de 2007, se emitió en Estados Unidos el episodio 400: You Kent Always Say What You Want. En la mayoría del mundo los días 26 y 27 de julio de 2007 se estrenó Los Simpson: la película, la cual recaudó cerca de 526 millones de dólares en todo el mundo.
Los Simpson ha ganado numerosos premios desde su estreno como serie, incluyendo 25 premios Emmy, 24 premios Annie y un premio Peabody. La revista Time del 31 de diciembre de 1999 la calificó como la mejor serie del siglo XX, y el 14 de enero de 2000 recibió una estrella en el Paseo de la Fama de Hollywood. Los Simpson es una de las series estadounidenses de dibujos animados de mayor duración y el programa estadounidense de animación más largo. El gruñido de fastidio de Homer «D'oh!» ha sido incluido en el diccionario Oxford English Dictionary, mientras que la serie ha influido en muchas comedias de situación animadas para adultos.

Título
Los Simpson
Género
Animación / comedia
Creado por
Matt Groening
Reparto
Dan Castellaneta
Julie Kavner
Nancy Cartwright
Yeardley Smith
Hank Azaria
Harry Shearer
País de origen
Bandera de los Estados Unidos Estados Unidos
Duración
22-24 minutos
Idioma/s
Inglés
Temporadas
22 (Temporadas de Los Simpson)
Episodios
473 (Lista de episodios)
Producción
Empresa
Gracie Films, 20th Century Fox
Producción ejecutiva
Al Jean
James L. Brooks
Matt Groening
Sam Simon
Emisión
Cadena original
FOX
Calificación por edades
Mayores de 14 años
Fechas de
emisión
17 de diciembre de 1989 -
Emisiones en otros países
Véase: Emisión internacional de Los Simpson
Cronología
Precedido por
Cortos de Los Simpson en El show de Tracey Ullman
Programas
relacionados
Futurama

Premios
Premios Emmy
25 premios Emmy
Otros premios
24 premios Annie
Paseo de la Fama de Hollywood
 (ver: Premios y nominaciones de Los Simpson)

miércoles, 16 de febrero de 2011

Ley Sinde

El director Álex de la Iglesia anuncia que dimitirá como presidente de la Academia de Cine tras la gala de los Goya porque prefiere seguir debatiendo sobre la ley Sinde "como director de cine" y no como presidente.
La Ley Sinde es el nombre informal con el cual se conoce a un apartado particular de la Ley de Economía Sostenible llamado “Disposición Final Segunda”, en que el Gobierno de Rodríguez-Zapatero intenta enfrentar la crisis que atraviesa España actualmente. Fue propuesta en mayo de 2009.
Dicha Disposición Final Segunda consiste en una serie de cambios que afectan a:
§                  La Ley de Servicios de la Sociedad de la Información (más conocida como LSSI).
§                  La Ley de Propiedad Intelectual.
§                  Ley Reguladora de la Jurisdicción Contencioso-Administrativa, (que se centra en la protección de la propiedad intelectual en el ámbito de la sociedad de la información y de comercio electrónico).
El objetivo de modificar estas leyes es permitir que un grupo de personas dependientes del Ministerio de Cultura (una comisión cultural o comisión de propiedad intelectual), tengan la potestad de cerrar páginas web que, de acuerdo a su propio criterio, vulnere los derechos propiedad intelectual previa autorización de los Juzgados Centrales de lo Contencioso Administrativo
Los cambios, como es de suponerse, vienen propuestos por la Ministra de Cultura, Ángeles Gonzales-Sinde, motivo por el cual se ganó el nombre de Ley Sinde.
Con las modificaciones hechas para lograr el acuerdo pactado entre los partidos PP, PSOE y CIU para hacer pasar la ley, la Ley Sinde es y funcionan de la siguiente manera:
Para que la Comisión de Propiedad Intelectual actue, debe recibir una denuncia (puede ser de particulares, cantantes, bandas, directores, como de una discográfica, estudio de cine, televisión, o sus respectivos representantes) ellos tendrán la potestad de determinar si hay falta o no; cuando determinan que , hay dos vías a recorrer:
1.               El responsable de los contenidos que supuestamente vulneran la propiedad intelectual o aquellos que hospedan el contenido o aquel proveedor de acceso al que está conectado un servidor que hospeda los contenidos, inclusive quien los publicó tiene 48 horas para que, voluntariamente, retire el contenido en cuestión. Esto se hace por medio de una petición en la que no intercede ningún organismo jurídico. En caso de no retirarse ocurre lo siguiente:
1.                        Plazo de 2 días para que se presenten las pruebas del lado de quien demanda y del lado de quien es demandado, que se niega a retirar el contenido.
2.                        Plazo de 5 días para presentar las conclusiones de las pruebas introducidas por las partes.
3.                        La Comisión de Propiedad Intelectual tiene un plazo de 3 días para dictar resolución.
Tal resolución se presenta nuevamente a un juez quien la autoriza o no. Pero este juez no participa en el proceso mismo de determinación de culpabilidad (o no), simplemente ratifica o niega la conclusión.
2.               Acudir a un juez para obtener una orden judicial por medio de la cual se piden los datos de aquel o aquellos que cometen la infracción al proveedor de servicios (generalmente será una empresa de hosting que opere dentro de España) y para que se retire el contenido que vulnera los derechos de propiedad intelectual (el Copyright, pues). Los Juzgados Centrales de lo Contencioso Administrativo tienen apenas 24 horas para autorizar o no. (como se explica en el inciso 7 del documento de acuerdo entre los partidos). El juez puede negarse si afecta al Artículo 18 apartados 1 y 3 de la Constitución Española. (No olvidemos que la primera versión de la Ley Sinde que se dio a conocer a finales de 2009 permitía este proceso sin la necesidad de intervención de un juez)

lunes, 31 de enero de 2011

New students

Muhammad:
Hello! My name is Muhammad . Last year I was studying in California  and I lived in Miami . Every day I was in the school in the morning and in the afternoon I played football everyday.



Peter:
Hi! My name is Peter . I was born in London but when I was five I moved to Paris . Last year I was studying in Paris University. I studied very much . I never went to the University because I studied in my house .I only went to the University for the exams.
.

Niki:
Good Morning! My name is Niki . I was born in helsinki. I was studying in Helsinki University. I was studying English language. I played in the Universtity team of football , too. I don´t like losing.

viernes, 28 de enero de 2011

PELÉ!!

Pelé ayudó a hacer que el futbol fuera el deporte más querido del mundo.Él nacio con el nombre de Edson Arantes do Nascimento en Brasil, el 23 de Octubre del año 1940. Su padre era jugador de futbol , pero en esos tiempos el futbol no daba mucho dinero . Cuando Pelé tenia 10 años empezo a trabajar limpiando zapatos en la calle. Los Sabados iba al estadio de futbol y limpiaba los zapatos de los espectadores mientras veia los partidos. Un dia Pelé dijo que queria ser jugador de futbol profesional. Su madre se enfadó pero Pelé le dijo "Mamá , yo nací para el futbol".Pelé empezo en un equipo pequeño y cuando tenia 16 años fichó por el Santos. Él marcó 4 goles en su primer partido . Cuando tenía 17 años fué con la seleccion Brasileña a jugar el mundial de futbol del 1958 en Suecia. Brasil ganó ese partido a Suecia(5-2). Pelé marcó 2 goles, y Brasil ganó el Mundial por primera vez. Pelé tambien jugó con Brasil cuando ganaron el Mundial de Chile en 1962 , y en México en 1970. Es el único futbolista que ganó 3 mundiales. El 19 de Noviembre de 1969 fué un día muy importante oara Pelé .Allí había 80.000 personas viendo jugar al Santos en su estadio. Él quería que lo fueran a ver marcar su gol número 1000. Cuando marcó el gol , Pelé arrancó su mítico dorsal con el nº10 de la camiseta para poner un 1000. En los 1363 partidos que jugó , marcó 1281 goles. Pelé ayudó a que las guerras que había se detuviesen durante tiempo. En 1967 el jugó un partido en Lagos , Nigeria.En esos tiempos estaban en guerra , pero la guerra se detuvo durante 48 horas porque todo el mundo queria ver jugar a Pelé. Pelé dejó el futbol profesional en Brasil en el año 1974. Pero a día de hoy , despues de mucho tiempo, mucha gente lo recuerda ,  y piensan realmente que es de los mejores futbolistas de todos los tiempos.El dijo del futbol "Es un precioso juego"y el jugaba realmente bien.

martes, 25 de enero de 2011

Fascismo Italiano

Mussolini fundou o movemento fascista o 23de Marzo de 1919, nunha reunión feita na cidade de Milan. Entre os membros fundadores estaban os líderes revolucionarios sindicalistas Agostino Lanzillo e Michele Bianchi.
En 1921, os fascistas pasaron a desenvolver un programa que esixía a república, a separación da igrexa do estado, un exército nacional, un imposto progresivo para herdanzas e o desenvolvemento de cooperativas.
O estado fascista de Mussolini foi establecido aproximadamente unha década antes da chegada de Hitler ao poder. O fascismo italiano foi, en moitos aspectos, unha reacción á falla aparente do laissez-faire e ao medo dos movementos de esquerda, a pesares de que as circunstancias na historia intelectual deben ser consideradas, como o abalo do positivismo e o fatalismo xeneralizado da posguerra na Europa.
O fascismo foi en certa forma o resultado dun sentimento xeral de ansiedade e medo dentro da clase media na Italia da posguerra, resultado da converxencia de presións interrelacionadas de orde económica, política e cultural. En canto ao estandarte desta ideoloxía autoritaria e nacionalista, Mussolini foi capaz de explorar os medos perante o capitalismo nunha era de depresión e posguerra, o ascenso dunha esquerda máis militante, e un sentimento de vergoña nacional e de humillación que resultara da "vitoria mutilada" da Italia nos tratados de paz trala Primeira Guerra Mundial. As aspiracións nacionalistas non realizadas (ou frustradas) manchaban a reputación do liberalismo e do constitucionalismo entre moitos sectores da poboación italiana. Ademais, estas institucións democráticas nunca creceran ata atoparse firmemente enraizadas na nova nación-estado.
A medida que esa mesma depresión da posguerra facía crecer a sedución polo marxismo entre o proletariado urbano, aínda máis desprovisto de dereitos cós seus contrapartes no continente, o receo á forza crecente do sindicalismo, o comunismo e o socialismo proliferaban entre a elite e a clase media. Dagún xeito, Benito Mussolini enchía un baleiro político. O Fascismo xurdiu coma unha "terceira via" — como a última esperanza da Italia para evitar o colapso inminente do "fraco" liberalismo italiano, e a revolución comunista.
Ao mesmo tempo que fallaba en crear un programa coherente, o fascismo evolucionou cara un novo sistema político e económico que combinaba o corporativismo, o totalitarismo, nacionalismo, e anti-comunismo nun estado deseñado para unir a tódalas clases nun sistema capitalista, mais un novo sistema capitalista no que o estado tiña o control da organización das industrias vitais. Baixo a bandeira do nacionalismo e o poder estatal, o Fascismo parecía sintetizar o glorioso pasado romano cunha utopía futurista.
A sedución polo movemento, a promesa dun capitalismo máis ordenado despois dunha era de depresión económica na posguerra, non se limitaba a Italia ou mesmo a Europa. Por exemplo, unha década máis tarde, cando a Gran Depresión orixinou un receso na economía brasileira, unha especie de proto-fascismo ía emerxer coma reacción aos problemas socio-económicos, e a conciencia nacionalista do estatuto periférico da economía do Brasil. O réxime de Getúlio Vargas adoptou unha extensa influencia fascista coa Constitución do Estado-Novo, dirixida por Francisco Campos, eminente xurista afiliado ao Partido Fascista Brasileiro.
Fundado coma unha asociación nacionalista (o Fasci di Combattimento) de veteranos da Primeira Guerra Mundial en Milán o 23 de marzo de 1919, o movemento fascista de Mussolini converteuse nun partido nacional (o Partito Nazionale Fascista) despois de gañar 35 escanos nas eleccións ao parlamento de Maio de 1921. Inicialmente combinando elementos ideolóxicos da esquerda e da dereita, aliñábase coas forzas conservadoras pola súa oposición ás ocupacións a fábricas en Setembro de 1920.
A pesares dos temas da reforma social e económica no manifesto fascista inicial de Xuño de 1919, o movemento foi apoiado por seccións da clase media, receosos do socialismo e do comunismo, namentres que industriais e donos de terra víano coma unha defensa contra a militancia traballista. Baixo a ameaza dunha "Marcha sobre Roma fascista," Mussolini asumiu en Outubro de 1922 o liderado dun goberno de coalición de dereita incluíndo inicialmente membros do partido popular, pro-Igrexa.
A transición cara a unha ditadura asumida foi máis gradual do que na Alemaña unha década máis tarde, apesares de que en Xullo de 1923 unha nova lei electoral dificultaba a constitución dunha maioría parlamentaria fascista, e o asasinato do deputado socialista Giacomo Matteotti once meses máis tarde mostrou os límites da oposición política. En 1926 os movementos de oposición foron declarados ilegais, e en 1928 a elección ao parlamento estaba restrinxida a candidatos aprobados polos fascistas.
O feito político máis duradeiro deste réxime foi talvez o Tratado de Laterano de Febreiro de 1929 entre o estado italiano e a Santa Sé, polo cal ó Papado foille concedida a soberanía sobre a Cidade do Vaticano e recibiu a garantía do libre exercicio do Catolicismo como a única relixión do estado en toda Italia en troques da súa aceptación da soberanía italiana sobre os anteriores dominios do Papa.
Os sindicatos e asociacións de traballadores foron reorganizados en 1934 en 22 corporacións fascistas combinando traballadores e empresarios por sector económico, cuxos representantes en 1938 substituíron ao parlamento como a "Cámara de Corporacións". O poder continuaba investido no Grande Consello Fascista, o corpo gobernativo do movemento.
Nos anos 30 do século XX, a Italia estábase a recuperar da Gran Depresión, e obtiña o crecemento económico en parte pola substitución de importacións pola produción doméstica (Autarquía). A drenaxe dos pantanos de Pontine ao sur de Roma, empestados de malaria, foi un dos orgullos do réxime. Mais o crecemento foi minado polas sancións internacionais impostas a Italia por mor da invasión de Etiopía en Outubro de 1935 (a crise da Abisinia), e polo forte esforzo financeiro que o goberno fixo para apoiar militarmente aos nacionalistas de Franco na Guerra Civil Española.

O illamento internacional e o seu apoio común en España vai facer resaltar unha crecente colaboración diplomática entre a Italia e a Alemaña Nazi. Isto vese tamén nas políticas domésticas do réxime fascista italiano, as primeiras leis anti-semitas dátanse en 1938.
A intervención de Italia (10 de xuño de 1940) na Segunda Guerra Mundial como aliado da Alemaña trouxo o desastre militar e deu coma resultado a perda das colonias no norte e leste africano, tamén a invasión americano-británica da Sicilia en Xullo de 1943 e o sur de Italia en Setembro de 1943.
Mussolini foi destituído como primeiro ministro polo rei Vitor Manuel III de Italia a 25 de xullo de 1943, e a continuación foi preso. En Setembro libérano paracaidistas alemáns é instalado como xefe dunha "República Social Italiana" fantoche en Salo, no norte da Italia, entón ocupado pola Alemaña. A súa asociación co réxime de ocupación alemán restoulle moito do pouco apoio que lle restaba. A súa execución sumaria o 28 de abril de 1945 por guerrilleiros, durante unha fase final da guerra particularmente violenta, foi vista por moitos observadores como o final apropiado para o seu réxime.
Trala guerra, os restos do fascismo italiano reagrupáronse sobre o "Movemento Social Italiano" (MSI) neo-fascista. O MSI formou coalición en 1994 coa antiga "Democracia Cristiá" conservadora para formar a Alleanza Nazionale (AN), que proclama o seu compromiso co constitucionalismo, o goberno parlamentario e pluralismo político.